എന്റെ LKG ഓര്‍മ്മകള്‍ !!

എരനെല്ലൂരായിരുന്നു എന്റെ LKG പഠനം, എന്റെ നാട്ടില്‍ നിന്നും കുറച്ചു ദൂരെ ആണ് ആ സ്ഥലം. എന്റെ ഉമ്മ ആയിരുന്നു എന്റെ ആദ്യ ടീച്ചര്‍. അന്ന് എന്റെ കൂടെ പഠിച്ച കുട്ടികളെയൊന്നും എനിക്ക് ഓര്‍മ്മയില്ല. പക്ഷെ അവ്യക്തമായ ചില രൂപങ്ങള്‍ പോലെ പലരുടേയും മുഖങ്ങള്‍ തെളിയുന്നുണ്ട്. അന്ന് എന്തൊക്കെയോ അവിടെ നിന്നു പഠിച്ചു, എന്തൊക്കെയോ ഉമ്മ ചൊല്ലി തന്നിരുന്നു. ക്ലാസ് കഴിഞ്ഞു വൈകുന്നേരം ഉപ്പ എന്നെ വിളിക്കാനായി വരുമായിരുന്നു. ഉപ്പാക്ക് അന്ന് കേച്ചേരിയില്‍ ഒരു സ്വകാര്യ പണമിടപാട് സ്ഥാപനത്തില്‍ കണക്കെഴുത്തായിരുന്നു പണി. ആളുടെ ശമ്പളം എത്ര ആയിരുന്നു എന്നു എനിക്കു അറിയില്ല, എത്ര ആയിരുന്നാലും എന്റെ കാര്യങ്ങള്‍ക്കൊന്നും ഒരു കുറവും പുള്ളി വരുത്തിയിട്ടില്ല. വൈകുന്നേരം ഉപ്പ സൈക്കിളില്‍ വന്നു ആ മതിലിന്റെ അടുത്ത് നിന്നിരുന്നതും , ഞാന്‍ ആളുടെ അടുത്തേക്ക് ഓടിയിരുന്നതും എല്ലാം ഇപ്പോളും നല്ല ഓര്‍മ്മയുണ്ട്.

അന്നു ഉമ്മാടെ കൂടെ അവിടെ ഹെല്‍പ്പര്‍ ആയി ജോലി ചെയ്തിരുന്ന മണി ചേച്ചി കുട്ടികള്ക്ക് 2 തരം ഉപ്പുമാവ് ഉണ്ടാക്കിയിരുന്നു. ഒന്നു ഗോതമ്പു കൊണ്ടുള്ളതും മറ്റേത് ഒരു മഞ്ഞ പൊടി കൊണ്ടുള്ളതും ആയിരുന്നു. ഈ ബ്ലോഗ് എഴുതുമ്പോ ഞാന്‍ ഉമ്മാക്ക് വിളിച്ച് അതിന്റെ പേര് ചോദിച്ചു. CMA പൌഡര്‍ എന്നോ മറ്റോ ആയിരുന്നു അതിന്റെ പേര് എന്നാണ് ഉമ്മ പറഞ്ഞത്. എന്തായാലും ആ പൊടി കൊണ്ടുള്ളറ ഉപ്പുമാവിന്റെ ആ രുചി ഇന്നും എന്റെ നാവിന്റെ തുമ്പത്തുണ്ട് .ഒരു പക്ഷേ ഓര്‍മ്മയില്‍ തങ്ങി നില്ക്കുന്ന ആദ്യ രുചികളില്‍ ഒന്ന് ഇതാണ്. ആ ഉപ്പുമാവിനോടുള്ള ഇഷ്ടം കാരണം പിന്നീട് കുറെ കാലം കഴിഞ്ഞു ഞാന്‍ ആ പൊടി വീട്ടില്‍ വാങ്ങി ഉമ്മാനെ കൊണ്ട് ഉണ്ടാക്കിപ്പിച്ചു കഴിച്ചു. പക്ഷേ അതിനു ആ പഴയ രുചി ഉണ്ടായിരുന്നില്ല, ഒരു പക്ഷേ മണി ചേച്ചിയുടെ ആ കൈപുണ്യം എന്റെ ഉമ്മക്ക് ഇല്ലായിരിക്കാം, ഈ മണി ചേച്ചി പിന്നെ എരനല്ലൂര്‍ തന്നെ വീട് വെച്ചു. ജാസ്മിനെയും കൊണ്ട് പല തവണ ഞാനവിടെ പോയിട്ടുണ്ട്.

ആ പരിസരത്തുള്ളവരൊക്കെ ഉമ്മയെ ടീച്ചറേ എന്നാണ് വിളിച്ചിരുന്നത്. ടീച്ചറുടെ മോന്‍ എന്നുള്ള സ്നേഹം എനിക്കു ലഭിച്ചിരുന്നു. അവിടെ വരാറുള്ള ഹെല്‍ത്ത്‌ സെന്ററിലോ മറ്റോ ജോലിയുണ്ടായിരുന്ന ശാന്ത ചേച്ചി. ആയമ്മയുടെ കയ്യിലുണ്ടായിരുന്ന സിറിഞ്ച് കാണിച്ചു ഉമ്മ അന്ന് എന്നെ പേടിപ്പെടുത്തുമായിരുന്നു. പിന്നെ അവിടെ അടുത്തു താമസിക്കുന്ന അംബുജാക്ഷി അമ്മ എന്ന നല്ല സ്ത്രീ, അവരുടെ പഴയ തറവാട്, നാലുകെട്ടും പടിപ്പുരയുമൊക്കെ ഉള്ള നല്ല വീട്, ഉമ്മാടെ കൂടെ പല തവണ ഞാന്‍ ആ വീട്ടില്‍ പോയിട്ടുണ്ട്, ഉപ്പും മുളകും ഇട്ട നല്ല അസ്സല്‍ സംഭാരം കഴിച്ചിട്ടുണ്ട്, ആ വീടിന്റെ പൂമുഖത്ത് ഇരിക്കുമ്പോള്‍ അനുഭവിച്ചിട്ടുള്ള ആ കുളിര്‍മ്മ, ആ തണുപ്പ്, ഒന്ന് വേറെ തന്നെയാണ്. ഒരിക്കല്‍ എങ്കിലും ആ ഉമ്മറത്ത് ആ കാറ്റും കൊണ്ട് ഒന്നു കിടന്നുറങ്ങാന്‍ കഴിഞ്ഞിരുന്നെങ്കില്‍ എന്നു ഞാന്‍ കൊതിച്ചു പോയിട്ടുണ്ട്. വിവാഹത്തിന് ശേഷം ജാസ്മിനെ കൂടെ അംബുജാക്ഷി അമ്മയെ കാണാന്‍ പോയപ്പോള്‍ അവളോടു മാത്രം ഞാന്‍ പറഞ്ഞിരുന്നു എന്റെ ഉള്ളിലെ ആ മോഹം. അന്ന് പക്ഷേ അവരുടെ വീടിന്റെ കെട്ടും മട്ടും എല്ലാം കുറച്ചൊക്കെ മാറി പോയിരുന്നു

അന്ന് അവിടെ വരാറുള്ള ഒരു കുടുംബം ആയിരുന്നു ജയന്റേത് . അവന്റെ ഏട്ടന്‍ രാജന്‍. രണ്ടു പേരും എന്റെ കൂട്ടുകാരായിരുന്നു. ജയന് എന്റെ അതേ പ്രായം വരും, ഉമ്മാക്കു അവരെ രണ്ടു പേരെയും നല്ല കാര്യമായിരുന്നു. ഈ ജയന്‍ പിന്നീട് എന്റെ കൂടെ നാലാം ക്ലാസ്സിലോക്കെ പഠിച്ചിട്ടുണ്ട്. പിന്നീട് ഞാന്‍ കോളേജില്‍ പഠിക്കുന്ന സമയത്ത് എരനെല്ലൂര്‍ വെച്ചു തന്നെ ഉണ്ടായ ഒരു അപകടത്തില്‍ ജയന്‍ മരിച്ചു. ഉമ്മ പറഞ്ഞു തന്നെയാണ് ഞാന്‍ ആ വാര്‍ത്ത അറിഞ്ഞത്, ബസ് ഇടിച്ചാണ് അവന്‍ മരിച്ചത്. അവസാനമായി അവനെ കാണാന്‍ ഞാന്‍ പോയില്ല, ഉമ്മ പോയതും മടങ്ങി വന്നു അവിടത്തെ കാര്യങ്ങള്‍ പറഞ്ഞു കുറെ കരഞ്ഞു. അവന്റെ അച്ഛനും കുറെ കാലം കഴിഞ്ഞു മരിച്ചു. അവന്റെ അമ്മ ഇപ്പോളും പണിക്കു പോകുന്നുണ്ട് എന്നാണ് ഉമ്മ പറഞ്ഞ് അറിഞ്ഞത് .

അന്ന് ഉമ്മാടെ കൈ പിടിച്ച് ഞാന്‍ നടന്ന വഴികളിലൂടെ പിന്നീട് എത്രയോ തവണ ഞാന്‍ ഉമ്മാടെ കൂടെ പോയിട്ടുണ്ട്. അന്ന് ഞാന്‍ ഉമ്മാടെ മുന്‍പേ ഓടുമ്പോള്‍ ഉമ്മ പറയും “മോനേ പതുക്കെ പോടാ” എന്നു. ഇന്ന് ഉമ്മാനെ പിന്നിലിരുത്തി ബൈക്ക് ഓടിച്ചു ആ വഴി പോകുമ്പോളും ഉമ്മ പറയും “മോനേ പതുക്കെ പോടാ’ എന്നു. അന്നും ഇന്നും ഉമ്മാക്കും ആ വഴികള്‍ക്കുമൊന്നും ഒരു മാറ്റവുമില്ല. ആ വഴി പോകുമ്പോള്‍ പഴയ ആ വീട്ടുകാരെ ഞങ്ങള്‍ കാണാറുണ്ട്. ചിലരോടൊക്കെ ഞങ്ങള്‍ കുശലം പറയാറുമുണ്ട്. നഴ്സറിയുടെ അടുത്തുള്ള ഒരു വീട്ടിലെ കൊച്ചിനെ ഉമ്മ എനിക് കല്ല്യാണം ആലോചിക്കാന്‍ വേണ്ടി കണ്ടു വെച്ചിരുന്നു. ഞാന്‍ കോളേജില്‍ പഠിക്കുന്ന കാലത്ത് ആ കൊച്ചിനെ വേറെ ആരോ കെട്ടി, ആ കല്ല്യാണ കത്തും ഉമ്മ തന്നെയാണ് എന്നെ ഏല്പിച്ചത്, ഞാന്‍ അത് വായിച്ചു നോക്കി വെറുതെ നെടുവീര്‍പ്പിട്ടു, പിന്നെ ചിരിച്ചു. പിന്നീട് എത്ര തവണ ആ വഴി പോയാലും ആ വീടെത്തുമ്പോള്‍ ഉമ്മ പറയും ദേ, പണ്ട് നിനക്കു വേണ്ടി ആലോചിച്ച ആ കുട്ടിയുടെ വീടാ..

ആ നഴ്സറിയും , നഴ്സറിയുടെ മതിലും ഒന്നും ഇന്ന് അവിടെ ഇല്ല, എങ്കിലും ബൈക്ക് ആയി അതിലൂടെ പോകുമ്പോളൊക്കെ ഞാന്‍ അറിയാതെ ആ ഭാഗത്തേക്ക്‌ തിരിഞ്ഞു നോക്കും, അതൊരു ശീലമായി പോയി. മനസ്സ് കൊണ്ടെങ്കിലും കുട്ടിക്കാലത്തേക്ക് ഒന്ന് തിരിഞ്ഞു നോക്കാന്‍ ഇഷ്ട്ടപ്പെടാത്തവരായി ആരാ ഉള്ളത് അല്ലെ?